In die ruim een halve eeuw dat Kees Veerman voetbalde, bleef hij vrijwel gevrijwaard van blessures. Ik was één keer een halfjaar uit de roulatie door een voetblessure. Ik vloog er ook niet ten koste van alles in, ik sprong liever opzij.’’
Zijn vader maakte hem op zijn zesde lid van Sportlust’46. Pas zes jaar later, als 12-jarige, speelde hij zijn eerste competitiewedstrijd. Voetballen leerde hij in de eerste plaats op het Exercitieveld, in hartje Woerden. ,,Daar speelde ik met mijn latere medespeler in het eerste Jan Versluis, maar ook met Chris Feijt, Henk Nederhand, en de broers Henk en Chris Visser, allemaal van SC Woerden. Wij waren Woerden Oost en speelden dan tegen De Poelstraat met onder anderen Wim van Haren en ‘Eussie’ Balk. Het draaide na afloop meestal uit op vechten.’’
Op zijn zestiende debuteerde de technisch vaardige Veerman in het eerste elftal. Na zijn juniorentijd was een vaste keuze in de hoofdmacht. ,,Ik kwam in een elftal dat niet echt oogstrelend voetbalde, meer ‘kick and rush’ met mannen als Gerrit Zweers, Ep Cnossen, Henk Schelling, Bram Hart en Bram van Vliet. Mijn kunstje was voorzetten afleveren richting het hoofd van midvoor Schelling.’’ Sportlust’46 pakte in 1959 de titel in de vierde klasse. Veerman scoorde het winnende doelpunt in de kampioenswedstrijd bij RCL. ,,Een schuiver in de hoek, ik kon hem eigenlijk niet missen…’’
Hij was de voorloper van een lichting, opgeleid door de toenmalige trainer Weber uit Utrecht, die techniektraining hoog in het vaandel had staan. ,,Duurlopen kende hij niet. De trainingen bestonden uit balbehandeling, plaatsen en koppen. Een keer per week vond hij genoeg. Beviel me wel, want ik trainde altijd een keer per week bij de club en één keer voor mezelf. Later had ik daardoor met menige trainer een soort haat-liefdeverhouding.’’
Begin jaren zestig voer Veerman de hele wereld over (zie kader). Vanaf 1964 kwam Sportlust’46 weer in beeld. Uit de tweede helft van de jaren zestig staan hem de jaarlijkse duels met VEP nog goed bij. ,,De jaarlijkse botsing op koninginnedag. Pittige potjes, wel heel leuk. Vooral op De Veste, het sfeervolle veld van VEP. Er kwam veel publiek op af. ,,Ik herinner me als tegenstanders Herman Bijleveld in het begin en later de jongens van Sluijs, enCees Hoogenes.’’
Veerman speelde ook voor voor het ‘Woerdens Elftal’. ,,Unieke wedstrijden,’’ zegt hij, ,,ook met veel toeschouwers.Een keer deed Abe Lenstra mee. Een kwartier, langer niet, maar hij trok publiek en dat kwam de opbrengst ten goede. Die ging naar een goed doel.’’
Na een dipje, met degradatie naar de afdeling Gouda, bereikte Sportlust’46 in 1970 weer de derde klasse. Het uitbundig gevierde kampioenschap kwam tot stand na twee zinderende beslissingswedstrijden tegen Be Fair op het veld van Bodegraven.. ,,Tweemaal 0-0. Man tegen man-gevechten, men gaf elkaar geen duimbreed toe. We werden kampioen omdat ons doelsaldo in de competitie 0.07 beter was!’’
Op zijn 34ste ging Veerman lager voetballen omdat trainer Van der Toorn hem verplichtte tweemaal per week te trainen. Op 69-jarige leeftijd stopte hij met voetballen en hing hij zijn schoenen in de boom.
Onze Kees
